Με Subaru Impreza WRX STI στο Τόκιο
Να μια αλλόκοτη ειδική διαδρομή: 280 χλμ. σε μία μέρα, εντός και πέριξ του Τόκιο, με Subaru STi. Αν μιλάμε για εμπειρία!
ΚΕΙΜΕΝΟ: ΑΚΗΣ ΤΕΜΠΕΡΙΔΗΣ
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ: REPORTER IMAGES-MANRICO MARTELLA, ΑΚΗΣ ΤΕΜΠΕΡΙΔΗΣ
ΕΚ βαθέων εξομολόγηση: ξέρετε ποιο είναι ένα από τα οδηγικά βίτσια του υπογράφοντος; η άσκοπη οδήγηση σε μεγάλες πόλεις. Νύχτα, κατά προτίμηση, που η κίνηση είναι αραιή. Όλα ξεκίνησαν το ’86 στο Παρίσι, όταν παρέα με μια κρεμ Alfa GTV κάναμε σε δύο μέρες 350 χλμ. εντός της «περιφερίκ». Από τότε, η αφεντιά μου ξενύχτησε πολλάκις χωρίς λόγο, οδηγώντας μέχρι πρωίας σε διάφορες μητροπόλεις, από το Μιλάνο μέχρι το Πεκίνο και την Κουάλα Λουμπούρ και από το Σαν Φρανσίσκο και το Ντιτρόιτ μέχρι το Νταρ ες Σαλάμ, το Ναϊρόμπι και το Ντακάρ της Αφρικής. Απωθημένο είχε καταντήσει το νυχτερινό σεργιάνι στο Μανχάταν και το Τόκιο. Για το πρώτο, υπομονή. Για το δεύτερο, καλά να ’ναι η Subaru, η οποία μας έφερε ένα μπιμπικωτό Impreza STi τελευταίας γενιάς στην πόρτα του Hilton, στο φουτουριστικό Σιντζούκου της ιαπωνικής πρωτεύουσας. Είχαμε κανονίσει να μείνουμε δύο μέρες εκεί, στην επιστροφή μας από το Χοκάιντο, και γι’ αυτό είχαμε ζητήσει διάφορα απ’ τους Ιάπωνες: επίσκεψη στις εγκαταστάσεις της STi, μια μέρα παρέα με τον -lost in translation- σχεδιαστή Ανδρέα Ζαπατίνα και «δοκιμή» τού STi στο Τόκιο. Στο τελευταίο συμφώνησαν οι Ιάπωνες. Όχι για δύο, τρεις μέρες, όπως είχαμε ζητήσει, αλλά εξασφάλισαν επίσκεψη στο εργοστάσιο Yajima, όπου γεννιέται το Impreza μαζί με τα Forester και Legacy. «Η STi δεν έχει να επιδείξει παρά γραφεία» μας είπαν· «Γι’ αυτό και δε θα θέλαμε να σας πάμε εκεί».
Σουκιγιάκι όπως... σουβλάκι
Τον κ. Κουμπότα τον γνωρίσαμε μέσω e-mail και να τος τώρα, μπροστά μας στο λόμπι, κουστουμαρισμένος και με τυπικά γιαπωνέζικο τρακ. «Έχω διαλέξει για το δείπνο μας το εστιατόριο σουκιγιάκι του Hilton, αν συμφωνείτε. Είναι, ίσως, το καλύτερο της πόλης». Τι είναι το σουκιγιάκι; Σουβλάκι γιαπωνέζικο πολυτελείας! Φιλετάκια από βοδινό κρέας που ψήνονται μπροστά στα μάτια σου σε πλάκα από ανοξείδωτο ατσάλι και τρώγονται (σαν λουκούμια!) βουτώντας τα σε ποικιλία από σάλτσες. Ωραία, κ. Κουμπότα, αλλά το μενού της επόμενης μέρας τι περιλαμβάνει; «Θα σας περιμένει στις 9:00 ο κ. Τσουμούρα με το STi, για να πάτε μαζί στην Γκούνμα».
― Ε... ξέρετε, λέγαμε να πεταχτούμε μέχρι το Χακόνε...
― Στο Χακόνε; Μα είναι σε εντελώς αντίθετη κατεύθυνση από την Γκούνμα. Θέλει πέντε ώρες να πάτε και να έρθετε!
Σημειωτέον, το Χακόνε βρίσκεται 70 χλμ. νότια του Τόκιο, κοντά στο όρος Φούτζι, και στα πέριξ του υπάρχουν οι καλύτεροι δρόμοι για σπορ οδήγηση. Γι’ αυτό, λένε, είναι ιδιαίτερα δημοφιλές στους κατόχους STi και EVO.
― Hakone no? OK, no Hakone!
Την άλλη φορά...
Την επoμένη, το πρωί, το μπλε STi μας περιμένει έξω από το Hilton με τον κ. Τσουμούρα, ο οποίος είναι το ίδιο ευγενής και συγκρατημένος με τον κ. Κουμπότα. Προτιμά, μάλιστα, να οδηγήσει ο ίδιος μέσα στο Τόκιο.
You better stay on the left, Mr Tsumura, if you don’ t mind...
Ξεκινάμε με στόχο να κάνουμε ένα φωτογραφικό σουλάτσο για την επόμενη μιάμιση ώρα και μετά να κινήσουμε για το εργοστάσιο. Το Σιντζούκου, το οποίο είναι η καρδιά του Τόκιο, δεν έχει κίνηση τέτοια ώρα. Λίγα τα αυτοκίνητα, ακόμη λιγότερα τα μηχανάκια, ενώ αρκετοί προτιμούν να κινούνται με ποδήλατο. Οι περισσότεροι μετακινούνται στο άλλο Τόκιο που βρίσκεται κάτω απ’ τη γη. Έτσι, στο... ισόγειο της πόλης, εάν ανοίξεις τα παράθυρα, θ’ ακούσεις τα τζιτζίκια στα δέντρα κάτω από τους ουρανοξύστες, τους οποίους στραβολαιμιάζεις για ν’ αγναντέψεις. Μια μεγαλούπολη με ανθρώπινο πρόσωπο; Κι όμως. Τώρα, αν τα τζιτζίκια είναι αληθινά, είναι άλλο θέμα.
Περιφερόμαστε στον κεντρικό σταθμό, απέναντι από τον οποίο είναι τα κεντρικά γραφεία της Subaru, βγάζουμε φωτογραφίες, αφήνοντας το Impreza όπου μας βολεύει και τότε ο Ιάπωνας δίπλα μας μόλις αρχίζει να καταλαβαίνει με ποιους έχει μπλέξει. Πάντως, κανένας δε μας κορνάρει. Τι ευγενικοί άνθρωποι και τι καλοί -καθωσπρέπει- οδηγοί! Μάλλον οι καλύτεροι του πλανήτη. Περνάμε από τα στενοσόκακα του Καμπούκι-Τσο, που τη νύχτα είναι πιο φωτεινό από τούτο το μελαγχολικό πρωινό.
― «Αυτό είναι το red lights district του Τόκιο» μας λέει με νόημα ο συνεπιβάτης μας.
― Κάτι ξέρουμε, κ. Τσουμούρα... Μπορούμε τώρα να πάμε προς Γκίντζα;
― Ginja; No, no, no. Very far!
Κρίμα. Η Γκίντζα είναι το άλλο εμπορικό κέντρο του Τόκιο, το γεμάτο πολυώροφα παλάτια των Bulgari, Chanel, Prada και άλλων μόδιστρων. Από το Σιντζούκου λοιπόν, βγαίνουμε στο μητροπολιτικό αυτοκινητόδρομο, αφού πρώτα πληρώνουμε 750 γεν διόδια. Εδώ η κίνηση σφίγγει, αλλά και πάλι έχει πλάκα. Ο συγκεκριμένος δρόμος κυκλώνει το ευρύτερο κέντρο της πόλης, καθότι υπερκείμενος, περνώντας από ορισμένα τοπία -συγγνώμη, πολεοδομικά τετράγωνα- που σου κόβουν την ανάσα. Αυτό το μονορέιλ γι’ αυτοκίνητα (έχει και πραγματικό μονορέιλ το Τόκιο) περνά άλλοτε ξυστά από ουρανοξύστες, άλλοτε από μικρές πολυκατοικίες στριμωγμένες η μία δίπλα στην άλλη. Οι έξοδοι είναι αμέτρητες, το ίδιο και οι ανισόπεδοι κόμβοι, ενώ χαρακτηριστικές είναι οι πράσινες on line πινακίδες που δείχνουν την κυκλοφοριακή φόρτιση, με LED πράσινα, κίτρινα ή κόκκινα. Την ώρα που περνάμε εμείς, η κίνηση είναι στο κίτρινο - πάλι καλά.
Υπομονετικά, ως άλλοι Γιαπωνέζοι, θα υπομείνουμε το stop & go περίπου για μία ώρα μέχρι να βγούμε από την πόλη. Αυτό ήταν; Το να επιστρέφεις στην ΑΘήνα Κυριακή απόγευμα από την Κόρινθο είναι μακράν πιο ψυχοφθόρα εμπειρία.
Test drive παρακαλώ;
Οι πρώτες εντυπώσεις από το νέο Impreza στο σπίτι του; Πρώτον, ο συμπλέκτης παραμένει βαρύς για χρήση στο Τόκιο. Αντίστοιχα, σκληρή -αλλά πάντα ακριβέστατη- αίσθηση διατηρεί ο επιλογέας ταχυτήτων. Κάπου εκεί, μεταξύ αστείου και σοβαρού, ρωτάμε τον άνθρωπό μας αν το STi βγαίνει σε αυτόματο στην Ιαπωνία και βγάζουμε λαβράκι. «Ήδη ετοιμάζουν ένα κιβώτιο από αυτά με τα... τέτοια», εννοώντας ημιαυτόματο, έτσι όπως κάνει με τα δάχτυλα σαν να τραβά «αυτιά» τιμονιού. Ουάου! STi με SMG; Τρέμε, Σόλμπεργκ! Αλλά ας επιστρέψουμε στο σήμερα: ο 2λιτρος τούρμπο μοιάζει να έχει μια πιο στρογγυλεμένη καμπύλη ροπής και, αν αυτό ακούγεται σαν γιαπωνέζικα, σημαίνει ότι το τούρμπο μπαίνει πιο έγκαιρα και ομαλά στο παιχνίδι από πριν. Πώς στρίβει το νέο -ιαπωνικό- STi; Μα τι ρωτάτε; Μπορεί να στρίψει κανείς στο Τόκιο; «Μπορεί» επεμβαίνει ο κ. Τσουμούρα. «Αργά το βράδυ πολλοί βγαίνουν στον metropolitan highway, για να τρέξουν. Όμως τους κυνηγάει η αστυνομία»...
Στον αυτοκινητόδρομο για Γκούνμα η κίνηση κοπάζει, αλλά χάρη στις παρεμβάσεις του συνοδηγού μας δε θα ξεπεράσουμε ποτέ τα 140-150 χλμ./ώρα. Το όριο είναι 100: «120 is OK. More not OK». ΟΚ, κ. Τσουμούρα... Σχολαστικό παιδί, αλλά να ’ναι καλά, γιατί χωρίς αυτόν δε θα βρίσκαμε ποτέ το εργοστάσιο της Subaru στην πόλη Ότα. Αν καταφέρναμε να βγούμε από το Τόκιο...
Η Ότα διακρίνεται για τρία πράγματα: πρώτον, είναι επίπεδη και αδιάφορη αρχιτεκτονικά. Δεύτερον, διαθέτει το μεγαλύτερο μερίδιο κυκλοφορούντων Subaru (αλλιώς τι «σουμπαρούπολη» θα ήταν;) και, τρίτον, είναι γεμάτη Βραζιλιάνους μετανάστες. Γι’ αυτό στα περισσότερα μαγαζιά οι πινακίδες είναι στα πορτογαλικά, γι’ αυτό και έχει ωραία κορίτσια εδώ! Έχει όμως και καλό σούσι, το οποίο και θα δοκιμάσουμε πριν πάμε στο εργοστάσιο. Με μια μπουκιά πρέπει να πάει κάτω το καθένα, όπως μαθαίνουμε για πρώτη φορά...
Στην είσοδο του εργοστασίου, με το που σηκώνεται η μπάρα, αντικρίζουμε τον Ντέιβιντ Ρίτσαρντς, ο οποίος βρέθηκε κι αυτός εδώ μετά το ράλλυ, προφανώς για να τιμήσει τους ανθρώπους που τον «έφτιαξαν» επιχειρηματικά. Τον χαιρετάμε και δίνουμε ραντεβού στο Μόντε, όπου θα παρουσιαστεί το νέο Impreza WRC. Ακολουθεί η ξενάγηση στο εργοστάσιο, εταιρική, από μια κυρία που μιλά μόνο όσα αγγλικά γράφει το χαρτί που κρατά στα χέρια της. Δεν απαντά σε ερωτήσεις, δεν καταλαβαίνει τι συμβαίνει τριγύρω, «no photos, no photos» ξέρει μόνο να λέει και μετατρέπει την ξενάγηση -που απευθύνεται σε σχολειαρόπαιδα- σε διασκεδαστική εμπειρία. Μαζί με καμιά πενηνταριά παιδιά του δημοτικού λοιπόν (από μικρά πρέπει να μάθουν ότι το εργοστάσιο είναι θρησκεία), ακολουθούμε με τα ακουστικά στα αυτιά την ξεναγό μας, η οποία κινείται σε ένα διάδρομο ψηλά πάνω από τη γραμμή παραγωγής. Το εργοστάσιο είναι παλιό, αλλά δουλεύει ρολόι. Την επόμενη ώρα θα δούμε πώς από ένα φύλλο λαμαρίνας φτιάχνεται ολόκληρο αμάξωμα, πώς αυτό μεταφέρεται στη βαφή και ακολούθως στο trim shop, για να δεχτεί κινητήρα και μετάδοση, ηλεκτρικό κύκλωμα και αναρτήσεις, ταμπλό, μονώσεις και στοιχεία εξοπλισμού, για να βγει καλογυαλισμένο από την άλλη πλευρά, να πάρει μπροστά για δοκιμή και να βγει στο πάρκινγκ. Ουφ, πάει κι αυτό. Ενδιαφέρον είχε...
Tokyo by night
Πριν επιστρέψουμε, ο κ. Τσουμούρα, προσπαθώντας να τηρήσει την υπόσχεσή του να οδηγήσουμε σε ορεινό δρόμο το Impreza, μας κατευθύνει σε ένα λόφο, αρκετά κοντά στην Ότα. Λόφο για ζευγαράκια, τζόγκινγκ και ποδηλάτες δηλαδή, από μια ανάβαση 3-4 χλμ. με «μικιμάους» χάραξη. Φουρκέτα στη φουρκέτα και στεναδούρι, όπου το SΤi δε χωράει μόνο του, πόσο μάλλον όταν κατεβαίνουν από πάνω ανυποψίαστοι ντόπιοι. Σε μια έξοδο, ένας, ο καημένος, πρέπει να έχασε 10 χρόνια ζωής. Πάντως ο συνοδηγός μας έχασε το -ήδη κίτρινο- χρώμα του...
Let’ s get back to Tokyo, Mr Tsumura!
Δεν πειράζει, σπορ οδήγηση θα κάνουμε άλλη φορά σε τούτη τη δύσκολη -από κυκλοφοριακής άποψης- χώρα. Με STi, τριήμερο στο Χακόνε κι εκεί κοντά είναι και η πίστα του Φούτζι, όπως είδαμε στο Google Earth. Αυτή η «ειδική διαδρομή» θα κλείσει με περισσότερο Τόκιο, νυχτερινό αυτήν τη φορά. Δε χρειάζεται να γράψουμε τίποτα γι’ αυτό· οι φωτογραφίες του Μανρίκο μιλούν από μόνες τους. Η φωταγώγηση αυτής της πόλης είναι απλώς απίστευτη, τελεία και παύλα. Όπως μας είπαν, τα αστέρια δε φαίνονται, ακόμη και με καθαρό ουρανό! Όσο για το STi, επί της ουσίας, είναι άχρηστο όσο πουθενά μέσα στο Τόκιο. Μεταμεσονύκτια, με διάθεση για ατασθαλίες στους expressway, ίσως σε κάτι να χρησιμεύσει. Πάντως, μας φάνηκε πιο όμορφο από ποτέ, έτσι όπως αντανακλόνταν στις factory blue λαμαρίνες τα νέον και οι φωτεινές πινακίδες της πόλης που το γέννησε._ Α. Τ.
ΒΟΧ ΓΙΑ SUBARU με φωτό εργοστασίου
ΠΛΑΝΗΤΗΣ SUBARU
Η Subaru είναι θυγατρική της Fuji Heavy Industries, ενός βιομηχανικού κολοσσού που απασχολεί 13.000 εργαζομένους. Η FHI, πέρα από αυτοκίνητα, κατασκευάζει αεροπλάνα (από μικρά jet μέχρι Boeing 767/777), ελικόπτερα AH-64D Apache και τηλεκατευθυνόμενα ελικόπτερα παρακολούθησης για τις ιαπωνικές ένοπλες δυνάμεις, καθώς και μικρούς κινητήρες, γεννήτριες κτλ. Η Subaru καλύπτει το 89% του ετήσιου κύκλου εργασιών του ομίλου, με προβλεπόμενο τζίρο 844,7 δισ. γεν για το 2005.
Τα Subaru κατασκευάζονται στην πόλη Ότα της επαρχίας Γκούνμα, 110 χλμ. βόρεια του Τόκιο, σε ένα σύμπλεγμα πέντε εργοστασίων. Στο Yajima Plant που επισκεφτήκαμε, κατασκευάζονται τα Impreza, Forester και Legacy. Στο γειτονικό εργοστάσιο Οϊζούμι κατασκευάζονται οι κινητήρες και τα συστήματα μετάδοσης, δύο εργοστάσια κατασκευάζουν ανταλλακτικά, ενώ στο κυρίως εργοστάσιο της Γκούνμα φτιάχνονται τα μικρά R2/R1, Pleo και Sambar για την εγχώρια αγορά. Το κέντρο έρευνας κι εξέλιξης της εταιρείας, καθώς και η STi βρίσκονται στο Τόκιο, ενώ τα κεντρικά γραφεία της εταιρείας είναι στο σταθμό του Σιντζούκου. Κοντά στη Γκούνμα, η Subaru διαθέτει δικό της κέντρο δοκιμών.
ΕΡΓΟΣΤΑΣΙΟ YAJIMA ΜΕ ΑΡΙΘΜΟΥΣ
1969 άνοιξε η γραμμή παραγωγής του Yajima.
20 αμαξώματα κατασκευάζονται από ένα ρολό λαμαρίνας.
600 τόνους πίεση ασκεί μία πρέσα.
1.100 ρομπότ διαθέτει η μονάδα συναρμολόγησης αμαξωμάτων.
99% της διαδικασίας συναρμολόγησης γίνεται με ρομπότ.
660 μ. το μήκος της γραμμής συναρμολόγησης.
6.000 διαφορετικοί τύποι εξαρτημάτων αποτελούν ένα αυτοκίνητο.
30.000 εξαρτήματα συνολικά απαρτίζουν ένα αυτοκίνητο.
260 οι προμηθευτές της Subaru.
3 ώρες 50΄ ο χρόνος κατασκευής του αμαξώματος.
9 ώρες 40΄ μένει κάθε αυτοκίνητο στο φούρνο βαφής (τρία στρώματα).
3 ώρες 10΄ ο χρόνος συναρμολόγησης κινητήρα/μετάδοσης/εξοπλισμού.
2΄ η παραμονή του αυτοκινήτου σε κάθε «σταθμό» του trim shop.
«Πώς στρίβει το νέο -ιαπωνικό- STi; Μα τι ρωτάτε; Μπορεί να στρίψει κανείς στο Τόκιο;»